Merry Merry Christmas A.D. 2024

 Zdrowych, pogodnych, radosnych i rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia wszystkim.

Świąteczne wspomnienia Bizneswoman z 2017 r.

Świąteczne wspomnienia

Gdy miałam na głowie sklep i całą tą świąteczną rozpierduchę z karpiami, śledziami, ciastami i wszystkimi zamówieniami na czele, czasami zapominałam jak się nazywam. Do domu wracałam koło północy, a rano już o szóstej albo wcześniej pobudka, bo towar miał dojechać z Polski. Często gęsto w mojej sklepowej kuchni przygotowywałam wigilijne potrawy, piekłam ciasta, robiłam sałatkę, pakowałam prezenty, a w międzyczasie obsługiwałam klientów. Później pakowałam to wszystko do auta, i jechałam przygotować synowi i sobie piękną Wigilię. Historia, która mi się przytrafiła zdarzyła się 22 grudnia 2017 roku. Oto ona.

************************************************************************

22 Grudzień 2017

Po czym poznać, że moje zmęczenie sięgnęło zenitu? Ano po tym, że jak już popakowałam prezenty Jowiego, zaczęłam się zastanawiać, co u licha robią winogrona i kielich z Hostią na papierze prezentowym? Z rozpędu chwyciłam z półki z tyłu sklepu papier komunijny zamiast świąteczny, i tak sobie pakowałam, pakowałam, a kiedy już pakowałam prezenty do torby zobaczyłam dopiero, że coś mi tu nie gra. W sumie to drobny szczegół - przecież obchodzi to święto ta sama Osoba, tylko 33 lata później...

Zostawić czy przepakować??

Zostawiłam

 

Wspomnienia z Grudnia 2022 roku...

 Grudzień 2022 r.

Kocham święta Bożego Narodzenia, i kto mnie zna wie, że potrafię je celebrować rodzinnie, tradycyjnie, z miłością do narodzonego Dzieciątka Jezusa. Wyniosłam to z domu rodzinnego. Od dziecka czynnie brałam udział w przygotowaniach. Pomagałam rodzicom, przy okazji ucząc sie wszystkiego. Gdy miałam 15 lat potrafiłam całą noc piec najpyszniejsze serniki, makowce, pierniczki, i co tylko mi przyszło do głowy. Wszystkie wypieki wstawiałam do swojego pokoju, a gdy nad ranem zasypiałam słyszałam jak moi domownicy zakradali się po cichu, kradnąc pierniczki czy kruche rożki. W Wigilię uwielbiałam przyozdabiać uroczyście stół, pomagać mamie w sklepie, czy gotować z rodzicami wigilijne przysmaki. Na naszym stole tradycyjnym był zawsze barszcz grzybowy z uszkami z grzybami. Były pierogi z kapusta i grzybami, makówki, karp smażony w galarecie, filety rybne w galaretce, i wiele innych potraw. Przed kolacją zawsze mama czytała nam urywek z Biblii, składaliśmy sobie życzenia dzieląc się opłatkiem, pod obrusem obowiązkowo było zawsze sianko, a na stole pusty talerz dla niespodziewanego gościa, chociaż wiedzieliśmy, ze tak naprawdę był on symbolem tych, których już zabrakło. Po wspólnej modlitwie mogliśmy kosztować wszystkich potraw przy akompaniamencie pięknych polskich kolęd. Po jedzeniu kompot z suszu i dzielenie pomarańcza. Ten zapach! Zawsze będzie mi się kojarzył z świętami, chociaż tu w Holandii mam je cały rok. A potem prezenty spod pięknej i pachnącej choinki! Koło północy z bratem szliśmy na Pasterkę. W późniejszych latach szła też siostra Edyta i Sylwia. Mama i Tato często po kolacji zasypiali zmęczeni, po ciężkiej pracy w sklepie. A ponieważ był to sklep rybny przed świętami mieli najgorętszy okres, gdy przez ich ręce przechodziły tony karpia, śledzi solonych i innych ryb. Zawsze im pomagałam, bo każda para rąk była na wagę złota. Do kościoła szli następnego dnia, gdy my mogliśmy się wyspać. Często gęsto święta były białe i mroźne. Uwielbiałam ten nastrój świąteczny i zimowy. Odwiedzaliśmy swoich bliskich, albo oni przychodzili do nas.

Gdy rozjechaliśmy się po świecie staraliśmy się kultywować nasze tradycje. Oczywiście każde z nas miało już swój dom, swoje rodziny, ale najpiękniej było gdy spotykaliśmy się wszyscy przy rodzinnym stole rodziców w Szwarzwaldzie. Znowu wracały wspomnienia z rodzinnego domu w Polsce, lecz w rozszerzonej wersji z wnukami. Najpiękniejsze święta przeżyłam tuż przed śmiercią rodziców. Były jak z bajki...i wiem dlaczego...

W tym roku święta będą dla nas wszystkich bardzo smutne. W maju odszedł mąż mojej siostry Ibo, który też bardzo uwielbiał nasze święta chociaż był innego wyznania, a w październiku odszedł mój bratanek Denis. Mimo, że fizycznie będziemy od siebie oddaleni (siostry w Niemczech, ja w Holandii) to duchowo będziemy razem. Ja będę miała w Wigilię i święta syna z jego rodziną, i z pewnością wylejemy morze łez, bo tych pustych talerzy przy wigilijnym stole wciąż przybywa...

Autentyczna Przypowieść o Sianku z 2012 roku

 

 

Grudzień, 2012 rok, Deventer

Może jestem nienormalna, ale moich wszystkich klientów w sklepie obdarowuję opłatkiem i siankiem...tak tradycyjnie, na szczęście.

Z siankiem jednak mam niezwykle przeżycie a zarazem niezwykłą przypowieść...która przydarzyła się dawno, dawno temu mnie osobiście!

Ale przejdźmy do rzeczy. Jak już wspomniałam działo się to dawno dawno temu, w czasach, gdy nikt jeszcze nie wiedział co to jest I-Pod, I-Pad, I-phone, Smartphone, czy inne dobrodziejstwa komunikacji rodem z filmów S-F, a jedynym "must have gadżetem" było posiadanie komóry, która w tamtych czasach przybierała wielkość niewielkiej cegłówki, ale i tak nie było to żadnym obciachem ze względu na to, że komóra była czymś czadowym, i posiadanie jej automatycznie zaliczała nas do elity z wyższych sfer. Ja takie cacuszko marki Samsung wówczas posiadałam, i byłam dumna z niego oraz bardzo zadowolona, bo ułatwiało mi to komunikację z moją pociechą (czytaj: pozwalało mi to śledzić jego kroki:) Wspomnę przy okazji, że te pierwsze prototypy wypasionych Smartphonów, I-Phonów i innych dziwadełek, nie miały takich możliwości technicznych jak dziś, a już nikt na pewno nie przekazywał sobie dzwonków, piosenek, czy innych melodyjek lotem błyskawicy czyli niejakim bluetoothem. Za jakiś wyczesany kawałek melodyjki w wersji polifonicznej musieliśmy płacić krocie, uważając przy tym, aby gdzieś się nie wplątać w jakieś dzwonkowe abonamenty zżerające ostatnie centy z karty. Dlatego korzystało się z dzwonków dostępnych w danym typie komórki. A te najczęściej były banalne i bardzo pospolite. Te na mojej komórce też....ale o tym później. Teraz przechodzę do meritum naszej, a raczej mojej przypowieści o sianku.

Krótko przed Świętami Bożego Narodzenia udałam się do sklepu zoologicznego celem zaopatrzenia się w sianko, które jak choinka, opłatek, karp i dwanaście potraw na stole jest nieodłącznym atrybutem polskich świąt. Przy okazji resztka sianka miała posłużyć jako podściółka dla naszych zwierzątek domowych, czyli dwóm białym myszkom mojej pociechy. Zaopatrzywszy się w pokaźną ilość sianka (taki gotowy kilowy klocek w folii) podeszłam do kasy celem uiszczenia należnej sumy. Kiedy wyszłam ze sklepu usłyszałam nagle jak w mojej torbie z siankiem coś bzyczy. Bzyczało tam niewątpliwie jakieś zamknięte szczelnie zwierzę, które ja nazywam komarami, a inni krwiopijcami. Oburzona faktem, że sprzedają ludziom jakieś buble z rozwścieczonymi komarami zawróciłam do sklepu. Przy kasie wyjaśniłam, co mnie zmusza do wymiany towaru, a panie tam stojące, chociaż miały lekki i ironiczny uśmiech na twarzy, sianko wymieniły mi na inny pakiecik. Pięknie podziękowałam (przepraszając również za kłopot z wymianą) udałam się do wyjścia. Jakież było moje zdumienie po przekroczeniu progu sklepu?! Oto w moim pakiecie z siankiem znowu zabzyczało, i to tak intensywnie, że nie miałam najmniejszej wątpliwości, że znowu mi sprzedano bubla z rozwścieczonymi komarami. Zrobiwszy krok do tyłu powróciłam do kasy i pań tam się obijających, które już nie uśmiechały się na mój widok, gdy zażądałam wymiany sianka z bzyczącymi komarami. Wzrok ich mówił otwarcie, ze ktoś tu ma nierówno pod sufitem, ale ze klient nasz pan, to wymienić sianko trzeba na nowe. Aby być pewną, że nie dają mi tego samego bubla poszłam między półki wybierać sianko sama. Przy kasie jeszcze raz podziękowałam za trud i przeprosiłam za upierdliwość. Czym prędzej opuściłam sklep. Kiedy znalazłam się przy aucie, i chcąc zapakować sianko do bagażnika, posłyszałam znowu ten dobrze znajomy bzyk, jeszcze bardziej rozwścieczonych komarów. No nieeeeeeee, tego już za wiele! - pomyślałam sobie zabijając w myślach całą obsługę sklepu zoologicznego! Krew wrzała w moich żyłach, w myślach układałam sobie reprymendę jaka obrzucę cały personel, i niczym torpeda w połączeniu z osą wpadłam do tego trefnego sklepu, rzucając tobołkiem siana na ladę, oraz wylewając z siebie to, co chciałam powiedzieć. Kasjerki z rozdziawionymi buziami pokornie wysłuchiwały moje przemyślenia na temat sprzedaży bubli, a grozę i powagę sytuacji spotęgował fakt, że nagle wszyscyśmy jak jeden mąż usłyszeli bzykanie komarów i to nawet bardzo intensywne! Dziewczyny przy kasie jedna przed drugą usprawiedliwiały się, że to nie ich wina, że takie sianko im gotowe dowożą, i że jeszcze raz mi uprzejmie je wymienią na nowa paczkę, i że w ogóle takie coś im pierwszy raz się przydarzyło. W pewnym momencie żal mi się ich zrobiło, i zgodziłam się również uprzejmie i bez żadnych wymian, zabrać trefne siano do domu, i więcej im głowy nie zawracać. Najwyżej wystawię otwartą torebkę na balkon, i same se gdzieś polecą w siną dal. Jak się rzekło tak też zrobiłam. Pożegnałam z lekkim chłodem panie z kasy, oraz niewielki tłumek ciekawskich klientów, nie oglądając się przy tym wstecz. Już przy aucie słyszałam bardzo znajomy mi dźwięk, ale udałam, że go nie słyszę. Rzuciłam tobołek do bagażnika licząc na to, że komary same popadają ze stresu i ciemności tam panujących. Zatrzasnąwszy bagażnik myślałam już tylko o tym, jaką będzie mieć minę moja pociecha, gdy mu o tym całym zdarzeniu opowiem. Otworzyłam drzwi i usiadłam za kierownicą. Nim zdążyłam przekręcić klucz w stacyjce usłyszałam coś, co zmroziło ponownie krew w moich żyłach. W środku auta panowała cisza, a bzykanie komarów dochodziło z mojej lewej kieszeni płaszcza, w której trzymałam moją kochaną komórkę...

Gdy ją odebrałam usłyszałam głos mojej pociechy, która z żalem wyrzucała mi, że od godziny próbuje się do mnie dodzwonić, ale ja nie odbierałam. W dodatku chciał mi przekazać, że zmienił mi w komórce muzyczkę na taki dźwięk komara...fajny prawda?

Jedynie Pan Bóg na Niebieskim Niebie widział moją minę, gdy się o tym dowiedziałam.

Przed oczyma miałam film z przejętymi kasjerkami w tle, które z przystawionym uchem do paczki z sianem, słyszały podobnie jak ja bzyczące komary...

Nie muszę chyba dodawać, że w tamtejszym sklepie zoologicznym do dnia dzisiejszego się już więcej nie pokazałam.

I to już koniec przypowieści o sianku, a morał z niej taki, że od swoich komórek z daleka trzymajcie dzieciaki!

Amen

3 Niedziela Adwentu A.D. 2024

 

Trzecią niedzielę Adwentu nazywamy niedzielą Gaudete – „Radujcie się!”, od słów z Listu Świętego Pawła do Filipian (Flp 4,4-5): „Radujcie się zawsze w Panu, raz jeszcze powtarzam: radujcie się! Pan jest blisko”. Dlatego też w dzisiejszej liturgii zamiast fioletowych pojawiły się szaty różowe. Zapalamy też różową świecę w wieńcu adwentowym.

Pięknej Niedzieli.

43 rocznica Stanu Wojennego

43 lata temu na mocy uchwały Rady Państwa, na polecenie Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego 13 grudnia 1981 roku został wprowadzony w Polsce Stan Wojenny na terenie całego  kraju. Zima w pełni. Godzina...gdzieś koło piątej rano...do naszych drzwi ktoś się intensywnie dobija. Tato, który akurat wstał, by napalić w piecach zanim wstaniemy z łóżek, otwiera drzwi, i z kimś rozmawia. Mama biegnie również do drzwi, i widzi dwóch wojskowych, którzy rozkazują Ojcu, by się natychmiast ubrał i udał sie z nimi. Wystraszona Mama pyta dokąd zabierają męża, ale panowie żołnierzykowie nic nie mogą powiedzieć. Nakazują tacie zabrać pagony z munduru, chociaż ten przestal być dawno oficerem...z mojego powodu zresztą. My z rodzeństwem wysciubiamy głowy z naszego pokoju, bo słyszymy płacz mamy, i słowa pocieszającego Ją Taty. Zamykaja się za nim drzwi, i od tej pory nikt nic nie wie. W telewizji zamiast kultowego Teleranka dla dzieci pojawia sie ówczesny przedstawiciel państwa polskiego - generał Jaruzelski, i obwieszcza światu, że wprowadzono stan wojenny...wszyscy jestesmy w szoku...wojna wybuchła...
Tata przepadł bez wieści...
Czas napisać o tym całą ksiązkę. Dla potomnych, bo oni myślą sobie, że to co mają teraz, dostali za darmo. A to ich rodzice walczyli o tę wolność: Waszą i Naszą.

 

Druga Niedziela Adwentu A.D. 2024

 Pięknej i błogosławionej drugiej Niedzieli Adwentowej. Niech pokój, który symbolizuje druga świeca zagości we wszystkich sercach i na świecie, a szczególnie w krajach gdzie bomby zabijają niewinnych ludzi.

Święty Mikołaj A.D. 2024

 

Wczoraj Holandia, dzisiaj Polska

6 grudnia przychodzi Święty Mikołaj nie tylko do dzieci w Polsce ale i do kilku innych krajów ościennych (Słowacja, Czechy, Wegry) i zachodnich (Niemcy, Francja, Włochy). Wyjątkiem jest Holandia, gdzie świętuje się Sinterklaasa 5 grudnia

A kim tak naprawdę był prawdziwy święty Mikołaj, którego Bożonarodzeniowa komercja zmutowała z amerykańskim Santa Clausem, polskim Gwiazdorem, rosyjskim Diedem Marozem, i Bóg wie kim jeszcze?

Św. Mikołaj urodził się w Patras w Grecji ok. 270 r. Był jedynym dzieckiem zamożnych rodziców, uproszonym ich gorącymi modłami. Od młodości wyróżniał się nie tylko pobożnością, ale także uczuleniem na niedolę bliźnich. Po śmierci rodziców, swoim znacznym majątkiem, chętnie dzielił się z potrzebującymi. Tak np. ułatwił zamążpójście trzem córkom zubożałego szlachcica, podrzucając im skrycie pieniądze. O tym wydarzeniu wspomina Dante w swoim eposie. Wybrany na biskupa miasta Miry (obecnie Demre, Turcja) podbił sobie serca wiernych nie tylko gorliwością pasterską, ale także troskliwością o ich potrzeby materialne. Cuda, które czynił, przysparzały mu większej jeszcze chwały. Kiedy cesarz Konstantyn I Wielki skazał trzech młodzieńców Miry na karę śmierci za jakieś wykroczenie, nieproporcjonalne do aż tak surowego wyroku, św. Mikołaj udał się osobiście do Konstantynopola, by uprosić dla swoich wiernych ułaskawienie. Po długich latach błogosławionych rządów Święty odszedł po nagrodę do Pana 6 grudnia (stało się to między rokiem 345 a 352). Ciało Świętego zostało pochowane ze czcią w Mirze, gdzie przetrwało do roku 1087. Dnia 9 maja tegoż roku zostało przewiezione do miasta włoskiego Bari. Dnia 29 września 1089 roku uroczyście poświęcił jego grobowiec w bazylice wystawionej ku jego czci papież bł. Urban II.

Życzę polskim dzieciom i ich rodzicom fajnego obchodzenia tradycyjnego Mikołajka, i nie mieszania im w głowie jakimś Santa Clausem, który istnieje w tradycji amerykańskiego Bożego Narodzenia i przychodzi do nich 24 grudnia!

No to witaj Grudniu A.D. 2024

 Zaczyna się magiczny czas przygotowań do świąt Bożego Narodzenia. Nie wiem jak Wy, ale kocham ten okres wariackiej krzątaniny, zabiegania, chaosu, by później usiąść z bliskimi przy świątecznym stole, napajać się widokiem pięknej choinki, powspominać tych, których już z nami nie ma, iść na Pasterkę. I chociaż same święta przelecą migiem, to jednak właśnie o to chodzi w tym całym czasie przedświątecznym.
Życzę Wam wszystkim dobrego tygodnia :-)

Sekret. Siła przyciągania

 

Siła umysłu.

Pamiętam jak byłam mała, zawsze lubiłam oglądać z rodzicami w sobotnie wieczory popularne wówczas "Westerny". Podczas takiego jednego seansu usłyszałam pewne imię kobiece, które tak mnie urzekło, że po skończonym filmie powtarzałam je setki razy w pamięci, by je nie zapomnieć. To imię brzmiało: Consuela. Marzyłam sobie, że jak będę kiedyś miała córkę, to ją tak nazwę. Takie marzenie kilkuletniej dziewczynki, która podświadomie programowała sobie w głowie, że to imię jest dla niej bardzo ważne. Nie minęło kilka miesięcy, a do Polski przyjechał brat mojej Mamy, który mieszkał w zachodnich Niemczech, wówczas zwanych RFN-em. On i ciocia zawsze co miesiąc wysyłali nam piękne paczki, które zawierały to, czego w komunistycznej Polsce nie było. Teraz wujek razem z ciocią postanowili nas odwiedzić osobiście. Łzom i powitaniu nie było końca. Mama nie widziała swojego brata ponad 30 lat, więc ja z bratem Ryszardem i roczną siostrą Edytą czekaliśmy na swoją kolejkę. Wujostwo przywiozło nam mnóstwo prezentów, a ja z dygocącym sercem rozpakowywałam ogromne pudełko owinięte pięknym i kolorowym papierem przewiązanym złotą kokardą. W pudełku za plastikową szybką patrzyła na mnie najpiękniejsza lalka na świecie. Miała kruczo-czarne włosy, niebieskie zamykające się oczy z długimi czarnymi rzęsami, a co najważniejsze gdy się ją układało na plecy lala mówiła donośnie: ma-ma! Była tak piękna jak tylko lalka być może, ale mnie stanęło prawie serce, gdy spojrzałam na napis na pudełku: lala nazywała się: Consuela!! Pierwszy raz w mojej małej głowie rozpoczęła się bitwa z myślami jak to jest możliwe, i skąd ciocia wiedziała, że to imię jest dla mnie ważne?! Minęły dziesiątki lat zanim w moje ręce trafiła książka Rhondy Byrne pod tytułem "Sekret". Z tej książki i filmu dowiedziałam się, że w życiu nie ma przypadków tylko ciąg zdarzeń, które przyciągamy do swojego życia

A dlaczego napisałam o tym? Ponieważ dwie godziny temu "przez przypadek??" włączyłam telewizję na TVP1 gdzie akurat wyemitowano TEN western, który zapoczątkował moją fascynację imieniem Consuela. A żeby było jeszcze ciekawiej kilka dni temu rozmawiałam z koleżanką o dawnych czasach, i jakie miałyśmy ulubione lalki. Ja jej właśnie wspomniałam tę moją Consuelę...

Jakieś pytania??

Dzień Zaduszny A.D. 2024

 2 listopada to dzień zaduszny, w którym również wspominamy naszych najbliższych, których z nami już nie ma. To są dwa dni, które mnie zawsze rozbijają na miliony kawałków, bo nie mogę być z moimi siostrami w Niemczech, aby iść na grób mamy, brata, bratanka i szwagra, ani nie mogę być jednocześnie w Polsce, gdzie pochowany jest Tato i moje babcie. Dlatego znalazłam kompromis, by zapalać dla nich znicze pod Krzyżem na Deventerskim cmentarzu. Liczy się pamięć i intencja, ale i tak brakuje mi zawsze tej bliskości z rodziną, gdy jeszcze w Polsce chodziło się wspólnie odwiedzać groby, i zapalało u wszystkich znicze. Nad cmentarzem unosiła się czerwona łuna od palących się w tych pierwszych dniach listopada świec. To jest piękna tradycja, którą te młode pokolenie próbuje zniszczyć jakimiś idiotycznymi halloweenowymi przebierankami i rytuałami, które nigdy w naszej kulturze nie gościły. Niestety, każdy ma wolną wole i może robić co chce, ja wybieram zawsze zadumę, refleksję nad życiem i przemijaniem, i to starałam się przekazać mojemu synowi. Mam nadzieję, że on przekaże to samo swoim synom, a moim kochanym wnukom, z którymi dwa dni temu spędziłam piękny dzień.

Jaka jest Aldona

 

Pochodzenie i znaczenie imienia: Aldona...

To imię spopularyzowane na Litwie, ale pochodzące od staropruskiego imienia Aldegut lub białoruskiego Ałdonia.

Imieniny: 1 marca, 10 września, 11 października

Charakterystyka: Przedsiębiorcza i zaradna, Aldona nie ma problemów z odnalezieniem się w nowym środowisku, szczególnie jeśli jest ono równocześnie jej miejscem pracy. Raczej zasadnicza, nie lubi jak ktoś się jej sprzeciwia, co często owocuje drobnymi sprzeczkami ze współpracownikami lub nawet znajomymi, ponieważ Aldona lubi również przewodzić w otoczeniu ludzi, z którymi się spotyka. Nie lubi niedomówień, wszelkie wątpliwości chce rozstrzygać od razu, tak, by nie doprowadzić do dwuznacznej i niezręcznej sytuacji, która może skomplikować relację pomiędzy nią a konkretną osobą. Mimo wrażenia twardej, dość chłodnej kobiety Aldona bywa bardzo przyjacielska, a jeśli się do kogoś przywiąże, będzie czynić wszystko, by ta osoba była szczęśliwa. Troskliwa żona, opiekuńcza matka. Sprawdzi się jako manager, ekonomista.

Znak zodiaku: Dobrym znakiem dla Aldony będzie Koziorożec.

Charakterystyka 2:

Kobieta o imieniu Aldona wykazuje się dużą wrażliwością, ale potrafi utrzymać emocje na wodzy. Stara się walczyć ze swoimi słabościami i nie ustaje w pracy nad własnym charakterem. To osoba bardzo oryginalna, mająca nietuzinkowe podejście do życia. W otoczeniu budzi zainteresowanie i szacunek. Aldona jest kobietą czułą i ciepłą, bardzo lojalną wobec osoby, z którą pozostaje w związku. Można ją traktować jako prawdziwą podporę, która nigdy nie zawiedzie pokładanych w niej nadziei i oczekiwań. W pracy lubi działać samodzielnie. Ma klarowną wizję realizowanych przez siebie projektów i umiejętnie ją wdraża – dzięki czemu cieszy się wieloma sukcesami.

Atrybuty:

Wrażliwa, oryginalna, nietuzinkowa, budząca szacunek, czuła, ciepła, lojalna, podpora, samodzielna

Ulubione perfumy widać na zdjęciu :-)

Habemus papam! 46 lat później

 

46 lat minęło...a ja wciąż pamiętam ten dzień, wielki dzień, kiedy rozdzwoniły się wszystkie dzwony w Polsce, a ich głos napełnił wszystkie serca Polaków wiarą, nadzieją i ogromnym wzruszeniem, że oto Polak zasiadł na tronie Piotrowym.

Ta euforia trwała do ostatniego tchnienia naszego Świętego Papieża. Kochali go nie tylko Polacy, kochały go miliony na całym świecie. Nie wiem, ile mi jeszcze dane będzie pozostać na tym łez padole, ale Święty Jan Paweł II (poza Jezusem Chrystusem) jest ostatnim autorytetem, którego nauki wpajam w moje życie. Jego słowa są wciąż żywe...

Dumna jestem też z tego, że moja rodzina ze strony Taty, która pochodzi z tamtych stron, była bardzo blisko związana z Ojcem Świętym, często też bywali na prywatnych audiencjach w Watykanie. Mam też wiele pamiątek przywiezionych z takich spotkań. Są dla mnie cenniejsze niż najdroższe skarby.

"Miłość mi wszystko wyjaśniła,

Miłość wszystko rozwiązała -

dlatego uwielbiam tę Miłość,

gdziekolwiek by przebywała."

św. Jan Pawel II

Życie to ulotna chwila, które ucieka na skrzydłach motyla.

 

27 lat temu w bardzo młodym wieku odeszła moja ukochana Mama. Tęsknię za nią każdego dnia...

 

"Nie płaczcie za mną"

 

Moje kochane dzieci, proszę,

Nie płaczcie za mną rzewnymi łzami,

Ja Was nie opuściłam na zawsze

Jestem jedynie jeden krok przed Wami.

 

Nie płaczcie za mną dzieci,

Przeżyłam tutaj najszczęsliwsze chwile,

Lecz los obrócił koło niefortunnie

Zamieniając życie w śmiertelne motyle.

 

Moje dzieci, nie wierzcie,

że gdy umarłam zostaliśmy od siebie oddaleni,

Moja dusza jak letni powiew wiatru

wciąż pląsa z Wami tu na ziemi.

 

Nie płaczcie za mną dzieci,

Lecz gdy dzień w ciemną noc się zamienia,

spójrzcie na tą jasną gwiazdę na niebie,

To Wasza Mama przesyła wieczorne pozdrowienia.

 

Aldona Kołacz, 15.09.2015 Deventer

Moja Mama

 

Moja piękna i utalentowana Mama. Z zawodu akuszerka, aż do mojego urodzenia pracowała na porodówce w moim miasteczku. Jednak gdzieś tam w Jej żyłach, oprócz różnych zdolności (w tym literackich) płynęła kupiecka krew. 30 lat prowadziła swój sklep i była pierwszą bizneswoman w okolicy. Od samego towarzysza Gierka, w Warszawie otrzymała prestiżową srebrną odznakę "Wzorowego Sprzedawcy" . Za gratyfikację z nagrody rodzice umeblowali luksusowo całe mieszkanie. Pisano o Niej w Gazecie opolskiej i nawet na kilka chwil pojawiła sie w Dzienniku wieczornym w TV. Pisała przepiękne wiersze, opowieści, bajki. Wszyscy ją kochali, i lgneli do niej jak ćmy do światła. Nasz dom był domem otwartym. Ten w Polsce, i później ten w Niemczech. Zawsze chciała, abym to ja powieliła jej marzenia o zostaniu lekarzem pediatrą. Zrobiłam Jej tą przyjemność i nawet zdałam na medycynę, ale jednocześnie mając wątpliwości - asekuracyjnie zdałam też na filologię polską. Gdy kilka razy "zeszłam" na pobieraniu krwi, stanowczo odmówiłam studiowania czegoś, co nie było moja bajką. Pedagogika Kulturalno-Oświatowa to było coś, co sprawiało mi frajdę i pozwoliło rozwinąć skrzydła. Marzenie Mamy spełniła moja najmłodsza siostra Sylwia Po mamie otrzymałam dar pisania oraz żyłkę do handlu. Była moim autorytetem, przyjaciółką, powierniczką, a przede wszystkim ukochaną Mamusią. Ona zodiakalny Byk, ja Panna. Rozumiałyśmy się bez słów. Za niedługo minie 27 lat od Jej śmierci, a mi wciąż jest Jej brak...

P.S. Na fotce jestem też, tyle, że w brzuszku Mamy