2 listopada to dzień zaduszny, w którym również wspominamy naszych najbliższych, których z nami już nie ma. To są dwa dni, które mnie zawsze rozbijają na miliony kawałków, bo nie mogę być z moimi siostrami w Niemczech, aby iść na grób mamy, brata, bratanka i szwagra, ani nie mogę być jednocześnie w Polsce, gdzie pochowany jest Tato i moje babcie. Dlatego znalazłam kompromis, by zapalać dla nich znicze pod Krzyżem na Deventerskim cmentarzu. Liczy się pamięć i intencja, ale i tak brakuje mi zawsze tej bliskości z rodziną, gdy jeszcze w Polsce chodziło się wspólnie odwiedzać groby, i zapalało u wszystkich znicze. Nad cmentarzem unosiła się czerwona łuna od palących się w tych pierwszych dniach listopada świec. To jest piękna tradycja, którą te młode pokolenie próbuje zniszczyć jakimiś idiotycznymi halloweenowymi przebierankami i rytuałami, które nigdy w naszej kulturze nie gościły. Niestety, każdy ma wolną wole i może robić co chce, ja wybieram zawsze zadumę, refleksję nad życiem i przemijaniem, i to starałam się przekazać mojemu synowi. Mam nadzieję, że on przekaże to samo swoim synom, a moim kochanym wnukom, z którymi dwa dni temu spędziłam piękny dzień.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz