Kocham święta Bożego Narodzenia, i kto mnie zna wie, że potrafię je celebrować rodzinnie, tradycyjnie, z miłością do narodzonego Dzieciątka Jezusa. Wyniosłam to z domu rodzinnego. Od dziecka czynnie brałam udział w przygotowaniach. Pomagałam rodzicom, przy okazji ucząc sie wszystkiego. Gdy miałam 15 lat potrafiłam całą noc piec najpyszniejsze serniki, makowce, pierniczki, i co tylko mi przyszło do głowy. Wszystkie wypieki wstawiałam do swojego pokoju, a gdy nad ranem zasypiałam słyszałam jak moi domownicy zakradali się po cichu, kradnąc pierniczki czy kruche rożki. W Wigilię uwielbiałam przyozdabiać uroczyście stół, pomagać mamie w sklepie, czy gotować z rodzicami wigilijne przysmaki. Na naszym stole tradycyjnym był zawsze barszcz grzybowy z uszkami z grzybami. Były pierogi z kapusta i grzybami, makówki, karp smażony w galarecie, filety rybne w galaretce, i wiele innych potraw. Przed kolacją zawsze mama czytała nam urywek z Biblii, składaliśmy sobie życzenia dzieląc się opłatkiem, pod obrusem obowiązkowo było zawsze sianko, a na stole pusty talerz dla niespodziewanego gościa, chociaż wiedzieliśmy, ze tak naprawdę był on symbolem tych, których już zabrakło. Po wspólnej modlitwie mogliśmy kosztować wszystkich potraw przy akompaniamencie pięknych polskich kolęd. Po jedzeniu kompot z suszu i dzielenie pomarańcza. Ten zapach! Zawsze będzie mi się kojarzył z świętami, chociaż tu w Holandii mam je cały rok. A potem prezenty spod pięknej i pachnącej choinki! Koło północy z bratem szliśmy na Pasterkę. W późniejszych latach szła też siostra Edyta i Sylwia. Mama i Tato często po kolacji zasypiali zmęczeni, po ciężkiej pracy w sklepie. A ponieważ był to sklep rybny przed świętami mieli najgorętszy okres, gdy przez ich ręce przechodziły tony karpia, śledzi solonych i innych ryb. Zawsze im pomagałam, bo każda para rąk była na wagę złota. Do kościoła szli następnego dnia, gdy my mogliśmy się wyspać. Często gęsto święta były białe i mroźne. Uwielbiałam ten nastrój świąteczny i zimowy. Odwiedzaliśmy swoich bliskich, albo oni przychodzili do nas.
Gdy rozjechaliśmy się po świecie staraliśmy się kultywować nasze tradycje. Oczywiście każde z nas miało już swój dom, swoje rodziny, ale najpiękniej było gdy spotykaliśmy się wszyscy przy rodzinnym stole rodziców w Szwarzwaldzie. Znowu wracały wspomnienia z rodzinnego domu w Polsce, lecz w rozszerzonej wersji z wnukami. Najpiękniejsze święta przeżyłam tuż przed śmiercią rodziców. Były jak z bajki...i wiem dlaczego...
W tym roku święta będą dla nas wszystkich bardzo smutne. W maju odszedł mąż mojej siostry Ibo, który też bardzo uwielbiał nasze święta chociaż był innego wyznania, a w październiku odszedł mój bratanek Denis. Mimo, że fizycznie będziemy od siebie oddaleni (siostry w Niemczech, ja w Holandii) to duchowo będziemy razem. Ja będę miała w Wigilię i święta syna z jego rodziną, i z pewnością wylejemy morze łez, bo tych pustych talerzy przy wigilijnym stole wciąż przybywa...
