Polski Dzień Matki

 Ja swoją tęsknotę i wspomnienia za Mamą zapisuję w wierszach, opowiadaniach i anegdotach. Po niej, po mojej Mamie odziedziczyłam miłość do pisania. Mama zawsze mnie w tym wspierała, i czytała kazdy mój napisany wiersz czy opowiadanie. Kiedy 25 lat temu siostry zadzwoniły, że z mamą jest bardzo źle, nie czekajac już dłużej i nie patrząc na nic wsiadłam w auto, i całą noc pędziłam do niej do szpitala. Z tyłu auta spał mój dziewięcioletni Junior, który nie miał pojęcia, że jego ukochana babcia walczy z okropną chorobą. Zabrałam ze sobą kilkadziesiąt kartek powieści, którą właśnie pisałam. Kiedy dzwoniłam do niej do szpitala opowiadałam jej o tym, że piszę powieść. Obiecywałam jej, że przeczyta ją osobiście jak przyjadę na wakacje. Niestety, nie mogłam czekać do wakacji, Mama w dniu którym przyjechałam ostatkiem sił powiedziała mi, że teraz może już spokojnie odejść - i po chwili odeszła... W domu u siostry, rozpakowałam torbę i wzięłam do ręki mapę w której trzymałam kartki mojej niedokończonej powieści. Chciałam jej w szpitalu czytać po troszku (nie wiedziałam, że była już w stanie agonalnym) ale nie zdążyłam. Mapę zawiązałam i położyłam na torbie, skrapiając ją obficie łzami. Położyłam się na łóżku i z bezsilności zasnęłam. W domu nikogo nie było. Wszyscy poszli na górę do mieszkania brata. Nie wiem jak długo spałam (siostry mi zaaplikowały głupiego jasia), a kiedy otworzyłam oczy w pokoju panował zmrok. Wstałam z łóżka zapaliłam lampę i spojrzałam na torbę, na której nadal leżała mapa, tyle tylko że rozwiązana, i otwarta na oścież, a kartki leżały w sposób jakby je ktoś po kolei czytał i odkładał do góry nogami. Pierwsza moja myśl była taka, że któraś z moich sióstr weszła do pokoju, zobaczyła mapę i ją otworzyła, a później przeczytała wszystko. Jakież było moje zdziwienie, kiedy wyszłam z sypialni, a w domu nadal nie było nikogo?! Po jakimś czasie siostry, szwagier i dzieci wrócili do mieszkania, więc zapytałam ich, kto czytał moją książkę. Wszyscy popatrzyli ze zdziwieniem na mnie. Siostra Edyta powiedziała mi, że nikt nie był w mieszkaniu oprócz mnie, i nikt nie wchodził do sypialni, kiedy spałam. Zbierając kartki z powrotem wsunęłam je do mapy, i powiedziałam do moich sióstr: miałam ją przeczytać mamie, ale nie zdążyłam. Siostry długo się nie zastanawiając odpowiedziały: Ona przeczytała sobie ją sama...Później miałyśmy jeszcze bardzo dużo znaków, które racjonalnie nie da się wytłumaczyć...

Moja Mama

Moja mama była zwiewna jak letni wietrzyk,

który delikatnie studził czasem moje zapały,

szalone pomysły i młodzieńcze bunty.

Gdy zaś byłam chora, ciepłem swojej dłoni

odganiała złe duchy i nocne koszmary,

poiła rumiankiem, nacierała skronie

czytała książeczki, śpiewała piosenki.

Jak Anioł skrzydłami chroniła od złego,

zawsze była przy mnie nawet leżąc w trumnie,

palcem serdecznym wskazując na niebo

zdawała się mówić: idź przez życie dumnie!

 

Aldona Kołacz, Deventer, 26-05-2012

 

***Jak Konwalie***

Pamiętasz Mamo,

Te perfumy, które podarował Ci tata?

Pachniały radością, wiosennym słońcem

i odrobiną spóźnionego lata.

Pachniały ogrodem pokrytym drobnym kwieciem,

I strumykiem szemrającym przejrzyście

jak dzwoneczek na gałązce konwalii

w Twoim ślubnym zielonym bukiecie.

W małej fiolce z konwaliowymi perfumami

jakby w kadrze na chwile zatrzymał się czas,

jak przez mgłę dostrzegam młode małżeństwo,

w ich twarzach rozpoznaję Mamo Was!

Ty, z mirtowo - konwaliowym wiankiem na głowie

biegniesz szczęśliwa po łące zielonej,

Na palcu nosisz małą złotą obrączkę

od Taty to dowód miłości szalonej!

Wiesz moja droga Mamo, że

Dzień Matki od lat wielu jest taki smutny

Krwawi serce córek tęskniących po Tobie,

Rodziców tak szybko zabrał los okrutny,

Wasze ciała spoczywają dzisiaj w ciemnym grobie.

Moje serce jednak pamięta droga Mamo

w każdej jednej mej życia chwileczce,

że byłaś dla nas tak dobra i cudna,

jak zapach konwalii w kryształowej fioleczce!

 

Aldona Kolacz, Deventer 26-05-2013